به نام آن که جان را فکرت آموخت

استاد ارجمند و دوست گرانمایه جناب آقای دکتر نکونام 

سلام علیکم

چندی پیش برای حقیر صفحاتی را به عنوان تقدیر، از سوی عزیزانی که دانشجوی اینجانب بوده اند، منتشر کردید. من واقعا غافلگیر شدم و هنوز هم نمی دانم که چگونه باید از شما و آن عزیزان تشکر کنم. گرچه زبان و قلم من عاجز است از تشکر شایسته و بایسته، اما این چند سطر را می نویسم به عنوان «پاسخی کوتاه به رسم یادگار، برای محبت های ماندگار». حقیقت آن است که از سطر سطر، بلکه کلمه به کلمه نوشته های آن عزیزان درس گرفتم. فکر نمی کنم که آنها در دوره دانشجویی شان از من اینقدر یاد گرفته باشند. بنابراین آنها استادان من و من دانشجوی یکایک آنها هستم.

خدا می داند که من همیشه دانشجویان عزیزم را به اندازه فرزندان عزیزم دوست می داشته ام و دوست می دارم؛ اما متأسفانه می بینیم که در این دانشگاه کسانی زمام امور استادان و دانشجویان را در دست گرفته اند که برخوردهایشان سبب می شود که من نتوانم با عشق به کارم ادامه دهم و ترس آن دارم که دانشجویان عزیز در دلشان کدورتی نسبت به من و امثال من پدید آید، از این رو، تصمیم گرفتم و در این تصمیمم بسیار جدی هم هستم که به همکاری خود با این طایفه دانش سوز خاتمه دهم. اما متأسفانه آنها که ما را نمی خواهند، می خواهند ما در جای دیگری هم نتوانیم موفق باشیم؛ می خواهند ما را در این دانشگاه به زور نگه دارند تا در آتشی که برافروخته اند بسوزانند و شاهد بر باد رفتن خاکسترمان باشند. از همه عزیزان می خواهم که این دانشجوی کوچک خودشان را از دعای خیر محروم نفرمایند و از خداوند زمینه خلاصی ما را از وضعیت موجود مسئلت دارند.

اللهم لاتسلط علینا من لا یرحمنا

ارادتمند شما و همه آن عزیزان،

محمد کاظم شاکر